We spraken met de Super Bantamweight kampioene van de wereld Tiffany van Soest. De Queen of GLORY versloeg de kampioene van RISE door middel van een masterclass in kickboksen. We spraken over haar laatste optreden, GLORY hoogtepunten en de toekomst.
Tijdens GLORY 80 vocht je het eerste GLORY Rivals-gevecht in de geschiedenis, tegen RISE-kampioene Manazo Kobayashi. Wat ging er door je heen toen je hoorde dat je tegen een andere kampioene moest vechten?
Ik dacht dat het een geweldige kans was en het idee van kampioen tegen kampioen, van verschillende organisaties, levert veel meer hype en opwinding op. Ik bedoel, elke titelverdediging is een strijd, maar omdat ik de vertegenwoordiger van GLORY ben en zij de vertegenwoordiger van RISE, denk ik dat het een beetje meer hype en waarde aan het gevecht heeft toegevoegd.
Hoe kijk je terug op het gevecht?
Om goed te kunnen vechten, moet je natuurlijk goede vechters hebben. Ik denk dat het gevecht speciaal was omdat ik nieuwe technieken kon laten zien en het feit dat ze ook een vechtershart had. Ongeacht hoe hard ze werd neergeslagen of gewond raakte, ze stond steeds op. Ik denk dat die twee componenten samen een zeer opwindend gevecht vormden.
Had je verwacht dat het gevecht zo zou verlopen?
Nee, ik verwachtte te winnen en mijn doel was om te winnen met een finish, maar ik had niet verwacht te winnen met 4 knockdowns. De spinning back kick aan het einde was als een kers op de taart, dus dat was echt gaaf en daar ben ik echt trots op.
Was die spinning back kick iets waar je op hebt geoefend, of kwam het op dat moment in je op?
Als je naar de meeste van mijn gevechten kijkt, gooi ik altijd de spinning back kick. Het is een tool die ik in mijn gereedschapskist heb, en ik gebruik hem goed. Dus ik oefende het veel tijdens mijn trainingskamp omdat het een van mijn sterke wapens is en het was precies het juiste moment en de juiste plaats tijdens dat gevecht. Na de laatste clinch haalde de scheidsrechter ons uit elkaar en ik wist dat dit het moment was, want er was nog maar een korte tijd te gaan in het gevecht. Op basis van hoe ze de rest van het gevecht vocht, zou ze naar voren komen, omdat ze zich gewoon helemaal wilde geven. Ik kan kiezen voor de aanval of verdediging, maar het is altijd een beetje makkelijker als je weet dat de tegenstander dichterbij komt en erin loopt. Ik wist dat het de laatste minuut van het gevecht of die ronde was, ik verwachtte min of meer dat ze naar voren zou komen en als je erin loopt, weet je dat het voorbij zal zijn.
Na het gevecht was er wederzijds respect. Wat zei je op dat moment tegen de emotionele Manazo Kobayashi?
Ik zei haar “heel erg bedankt voor het gevecht.” Toen ik haar weer backstage zag met haar tolk en coach, zeiden ze tegen me dat het de eerste keer was dat ze zo zwaar had verloren en ik zei tegen haar: “Hier word je beter van. Elke kampioen valt en elke kampioen moet weer opstaan.” En ik voegde eraan toe: “Dit gevecht zal ervoor zorgen dat je beter wilt worden.”
Waar plaats je dit gevecht in de lijst met de beste momenten uit je carrière?
Het is een van de topmomenten uit mijn carrière, vanwege de manier waarop alles is gegaan. Het feit dat de rest van de show werd geannuleerd vanwege wat er in het publiek gebeurde, het was alsof ik het main event werd en het gevecht van de dag werd. Dus dat was echt iets heel speciaals voor mij. Het is ook zeker een moment in mijn carrière dat ik niet zal vergeten. Om zo'n groot gevecht op zo'n spectaculaire manier te winnen, met de vier knockdowns en een spinning move op het einde, weet je, het was alsof alles samenkwam op dat moment.
Een ander bijzonder moment uit je carrière was je deelname aan het toernooi tijdens COLLISION I. Hoe was het om de titel te winnen in een vol stadion?
Dat was groots! Het was gek, want er waren zoveel eerste keren die avond voor mij. Het was de eerste keer dat ik ooit voor zo'n groot publiek vocht, het was voor de allereerste vrouwentitel binnen GLORY, en het was de eerste keer dat ik in een toernooi vocht. Er was veel druk en veel nieuwe dingen om mee om te gaan. Ik wist dat het een hele grote kans was in mijn leven en mijn carrière. Het was iets waar ik altijd van gedroomd had en iets dat ik altijd al wilde. Vanaf het moment dat ik een klein meisje was, stelde ik me altijd voor dat ik voor een groot publiek iets zou winnen, of het nu in voetbal of karate was of zoiets. Het leek heel erg op mijn kinderdromen. Toen ik mijn walkout deed voor het eerste gevecht en gewoon rondkeek en zag hoeveel mensen er waren, voelde ik gewoon de energie van de mensen. Toen ik het tweede gevecht won en mijn hand werd omhooggehouden en ik wist dat ik de allereerste GLORY-wereldtitel voor vrouwen had gewonnen, was dat echt speciaal.
Welke gedachten gingen er door je heen toen je hand omhoog werd gehouden?
Ik denk dat de emotie die naar buiten komt, gewoon alle opoffering is die je hebt gedaan in de aanloop naar dat moment. Het komt eruit in een glimlach, gelach en tranen. Het was een combinatie van alles. Op dat moment had ik het gevoel dat ik op de top van een berg stond waar ik jaren en jaren en jaren over had gedaan om te beklimmen.
Je GLORY-debuut tegen Esma Hasshass is online miljoenen keren bekeken en de beroemde punch is ook omgevormd tot een GLORY Smacks collectable. Weet je nog hoe deze stoot ging?
Het was de rechterstoot die haar lieten vallen, en ik herinner me dat ik die voor het gevecht in de kleedkamer oefende. We wisten dat we het gingen gebruiken. Ik herinner me alleen het moment toen ik de stoot gooide. Ik herinner me dat ik het gevoel had dat ik miste, maar dat kwam omdat het in plaats daarvan door haar heen ging. Toen lag ze op de grond, maar toen ik de klap uitdeelde, was er een moment waarop ik dacht: ‘oh s*** ik heb gemist’. Maar ze zeggen dat wanneer je die perfecte knock-outstoot raakt, het gewoon als niets voelt. Het voelt alsof als je een stomp in het water gooit of zoiets, alsof het er gewoon doorheen gaat.
Zou je je strijd met Anissa Meksen omschrijven als een rivaliteit?
Ja, dat zou ik wel zeggen. Ik denk dat het een van de grootste rivaliteiten is in de geschiedenis van het vrouwenkickboksen. Vanwege haar record, staat van dienst, vaardigheden en skills is ze absoluut een van de beste vrouwen die ooit kickbokshandschoenen heeft aangetrokken. Het feit dat al onze gevechten zo dichtbij elkaar lagen zegt genoeg. Misschien was de derde niet zo dichtbij, maar de eerste twee laten gewoon zien op welk niveau we zaten. Ik denk dat het voor de sport als geheel een norm heeft gesteld als ‘hé, als je als de beste ter wereld wilt worden beschouwd, zo ziet dat eruit. Dit is wat dat niveau is.’ Ik bedoel, dat is een gevecht of een match-up die je op de Olympische Spelen zou zien voor de gouden medaille. Dat is de top van de top, dus ik denk dat dat zeker een rivaliteit is.
Wat kun je ons vertellen over je derde gevecht tegen Anissa Meksen?
Die was ook belangrijk, want ik was zo trots dat ik de GLORY-kampioene was en toen verloor ik hem. Als ik dan nog een kans krijg om tegen de persoon die het van me afnam te staan, die me versloeg, en om dan weer echt tekort te komen, was erg slecht. Ik voelde me niet goed, maar ik weet waartoe ik in staat ben en het was gewoon een kwestie van bijsturen. Door het derde gevecht te winnen voelde ik me echt trots en blij omdat ik vasthield aan de discipline, het doorzettingsvermogen en het zelfvertrouwen. Sommige vechters verliezen twee keer van dezelfde persoon en denken ‘misschien zijn ze beter dan ik, dat is gewoon zo.’ Maar dat was bij mij niet het geval. Het was gewoon een kwestie van de dingen die ik moest veranderen in mezelf veranderen en enkele dingen in mijn omgeving veranderen. Toen ik dat deed, spraken de resultaten voor zich, dus ik kon eindelijk de titel terugkrijgen.
Wie waren de vechters waar je vroeger naar opkeek?
Het hangt er gewoon van af in welke tijd ik me bevond of naar wie ik meer keek, maar ik ben altijd al dol geweest op MMA, dus ik keek naar MMA-vechters. Alle MMA-vechters die kickboksers waren of een kickboksstijl hadden, waren mijn favoriet, zoals José Aldo of Anderson Silva. Alleen omdat hij creatief was, hij vocht niet als iedereen. In het kickboksen keek ik graag naar de oldschool guys zoals Tyrone Spong. Je weet wel, uit die gouden tijd. Ik keek vroeger ook naar Ramon Dekkers. Ik had geen vechter die mijn favoriet was. Elke vechter had een bepaald aspect van hun stijl dat ik erg leuk vond.
Ben jij iemand die graag naar de gevechten van andere GLORY-vechters kijkt? Of ben je vooral gefocust op je eigen ding doen in de ring?
Als er vechters of gevechten zijn die extreem technisch zijn of het zijn geweldige vechters, dan wil ik daar zeker naar kijken. Maar sommige van de gevechten die ik bekijk zijn als ‘oké, ik ben niet echt onder de indruk.’ Ik heb gewoon waardering en een voorliefde voor echt technische gevechten op hoog niveau tussen vechters die weten wat ze doen. Dus niet de vechters die simpelweg de ring instappen en gewoon met hun armen zwaaien, hopend dat ze wat raken. Ik hou van vechters met een hoog vechters IQ en dit uitvoeren met echt goede technische vaardigheden.
Wat is de beste knock-out die je ooit hebt gezien?
Zag je wat ik twee weken geleden deed? Dat is een van mijn favorieten! Het was geen directe knock-out en dat is iets wat ik leuk vind. Ik ben altijd op zoek om elke prestatie te verbeteren, want je bent zo goed als je laatste prestatie. Omdat ze een strijdershart had en de veerkracht om steeds op te staan, was er een paar keer dat ik dacht ‘misschien sla ik niet hard genoeg.’ Dus nu is het doel om gevechten te beëindigen zodat ze niet meer opstaan.
Wat is de volgende uitdaging voor de Time Bomb?
Wat ik twee weken geleden in de ring liet zien, was slechts het begin van een nieuw hoofdstuk in mijn carrière, want ik train nu ongeveer zes maanden met Lucien Carbin. De twee gevechten die ik eerder met hem heb getraind, was ik alleen bij hem voor een trainingskamp, dus de eerste keer drie of vier weken en de tweede keer vijf weken. Als je de twee gevechten combineert, hebben we maar acht weken samen getraind en ik merkte al zoveel verbetering. Als ik dan terugspoel naar twee weken geleden, en denk aan wat ik kon doen nadat ik zes maanden met hem had getraind, kom ik erachter waar ik echt tot in staat ben met hem als trainer. Dus ik denk dat de toekomst heel rooskleurig is. We gaan gewoon door met dit momentum en blijven werken en verbeteren aan de dingen waar ik aan werk in de gym. Dan leidt dat hopelijk tot directe knock-out en lichten uit.
Dit keer kwam er een kampioene uit Japan naar Nederland. Zou je ook naar Japan willen reizen om daar met iemand te vechten?
Ja, absoluut! Het is altijd al een droom van mij geweest, sinds ik een klein meisje was, om te vechten in Japan. Ik denk dat doordat ik opgroeide met karate, met karate in Japanse stijl, Japan en zijn cultuur altijd een speciale plaats in mijn hart heeft gehad. En als vechter moet je gaan vechten in Japan. Ik bedoel, de oude K-1-shows op oudejaarsavond waren enorm! Het is de droom van elke vechter om in een van die shows te vechten. Ik denk dat het heel gaaf zou zijn om in Japan te vechten en die van de bucketlist af te strepen.
Wat zou je willen zeggen tegen de GLORY-fans?
Bedankt voor de voortdurende steun en voor iedereen die vanaf het begin bij me is geweest. Welkom aan alle nieuwe fans. Ik hoop dat ze genoten hebben van wat ik heb gedaan en dat ze er naar uitkijken om te zien wat ik in de toekomst ga doen.
