We spraken met de pas gekroonde Lightweight Champion of the World Tyjani Beztati. Hij won de titel tijdens GLORY 78 september 2021. We spraken over GLORY, aankomende gevechten en zijn toekomstplannen nu hij de kampioen is.
Hoe zou je het jaar 2021 omschrijven?
Het was een zwaar jaar, maar uiteindelijk ook een goed jaar. Laat ik eerst beginnen met het zware gedeelte: mijn moeder had borstkanker en heeft wel echt moeten strijden. Daardoor was het natuurlijk een zwaar jaar voor ons hele gezin. Het was uiteindelijk ook een mooi jaar, want ik heb de wereldtitel behaald bij GLORY. En in die week had mijn moeder ook haar laatste chemo, dus dat was meteen twee vliegen in één klap.
Wat ging er door je heen toen je te horen kreeg dat je tijdens GLORY 78 mocht vechten voor de titel?
Dan ben je eigenlijk alleen maar blij. Ik ben al sinds 2016 getekend bij GLORY, op mijn achttiende tekende ik mijn eerste contract. Vanaf dat moment werk je naar het moment toe dat je een wereldtitelgevecht krijgt. Of verdient, dat is het juiste woord, je moet dit soort dingen verdienen door iedereen te slopen in jouw gewichtsklasse. Ik heb natuurlijk al twee keer eerder voor de titel mogen vechten, op jonge leeftijd, wat me eigenlijk veel ervaring voor mijn laatste titelgevecht heeft bijgebracht. Als ik het belletje krijg kan ik niet wachten tot het moment daar is, zodat ik kan laten zien waar ik zo keihard voor getraind heb.
Je stond tegenover een vechter die alleen nog maar had verloren van Marat Grigorian. Hoe dacht je over Elvis Gashi als tegenstander?
Als je ziet dat iemand maar één verliespartij heeft ga je denken van ‘oh, die kan wel wat’. Maar ik had hem wel al zien vechten en ik wist dat mijn stijl voor hem super lastig zou zijn. Dat hij heeft verloren van Marat Grigorian kijk ik eigenlijk niet naar. Ik kan er niet van uitgaan dat als iemand op een bepaalde manier gevochten heeft tegen hem, dat hij op diezelfde manier ook tegen mij gaat vechten. Ik denk dat iedereen anders vecht tegen elkaar. Mijn stijl is heel anders dan een andere vechter, dat is gewoon wat het is. Als je wel zo denkt als vechter ben je nog een amateur, denk ik. Ik was gewoon scherp, ik wist wat hij kon, wat zijn sterke en zwakke punten waren en daar hebben wij ons gewoon op voorbereid. Uiteindelijk zijn we kampioen geworden en dat is het allerbelangrijkste.
In de eerste ronde liet Elvis Gashi je misschien even schrikken. Kan je vertellen hoe de avond voor jou verliep?
Zoals ik net ook al zei: vanaf mijn voorbereidingen tot de wegingen klopte alles gewoon. Natuurlijk had ik anderhalf jaar niet gevochten, dus een beetje ring rust, maar dat is normaal. We zijn gewoon erin gegaan en in de eerste ronde raakte ik uit balans. Ik gaf een trap, hij kwam eroverheen met een stoot. Op camera raakte hij mij, maar het was niet een zodanig harde stoot dat ik daarvan duizelig werd of er 8 tellen voor hoefde te krijgen. Als je ook kijkt naar de beelden zie je dat ik ook met mijn handen op het canvas mezelf vasthoud, dus ik raak niet eens met mijn billen de grond. De scheids begon ineens te tellen, ik kon zeggen wat ik wilde, maar het kwaad was al geschied. Op dat moment is het de knop omzetten en meteen de draad weer oppakken. Dat is ook in het leven zo: als je valt moet je zorgen dat je weer opstaat. Wat er ook gebeurt, of het terecht of onterecht is, opstaan en doorgaan. Dat is wat je ook terugziet in die wedstrijd. Ik krijg een onterechte 8 tellen, wat mij in mijn hoofd heel gek had kunnen maken en dat het ook effect had kunnen hebben op mijn prestaties in de latere rondes, maar ik heb toen meteen die switch gemaakt. Mijn hoek riep ook tegen mij: “maak je niet druk, komt goed!” Uiteindelijk zag je ook dat ik er in de latere rondes gewoon overheen ging.
Wat is het eerste wat er door je heenging toen je de titel won?
Het eerste wat er door me heenging was dat al het harde werken voor nu eventjes beloond is. Ik ben ook best kritisch naar mezelf toe en ik weet dat er kapers op de kust zijn. Het was toen eventjes genieten van het moment, maar daarna gaan we weer keihard door om de rest ook aan te pakken. Wat meteen in mijn hoofd opkwam was dat ik nu wel de kampioen ben, maar dat er ook andere mensen aan het kijken zijn die heel graag tegen mij zouden willen vechten. Die gedachte vind ik goed voor mezelf, want het houdt me ook scherp. Daarna dacht ik ook meteen dat ik het ook voor mijn moeder heb gedaan, want zij heeft heel hard gestreden. Uiteindelijk is het ook iets wat ik voor haar gedaan heb, want het was voor mij natuurlijk ook best zwaar. Mijn moeder naar het ziekhuis brengen, daarna naar de training en daarna haar ook weer ophalen. Het was heel hectisch. Uiteindelijk zijn we erbovenop gekomen en was dit natuurlijk ook voor haar. Als je dit kan doen ook voor je moeder, die zo’n strijd heeft moeten leveren, dat is het allermooiste.
Wat was de reactie van je moeder toen je haar de belt liet zien?
Ze was super blij! Ze zei vooraf ook al, ook toen ze aan het begin stond van haar chemo traject: “wat er ook gebeurt, doe het ook voor mij.” Dat vond ik wel mooi, dat ze dat zei. Ik had natuurlijk ook helemaal down kunnen zijn en alles even niet meer zien zitten, maar dit heeft me gemotiveerd en kracht gegeven om het ook voor haar te doen.
Mensen zijn vaak verrast wanneer zij jouw leeftijd horen, omdat je al een aantal jaren meeloopt binnen GLORY. Wat is het grootste verschil ten opzichte van je begin bij GLORY en waar je nu staat?
Ik tekende bij GLORY op mijn achttiende en in de eerste drie partijen heb ik mezelf een beetje opgebouwd. Eigenlijk vanaf mijn vierde partij heb ik alleen maar killers gehad. Ik heb tegen veel jongens in GLORY gevochten die veel hoger dan mij gerankt stonden. Uiteindelijk heb ik mezelf echt naar de top toe gevochten, letterlijk. Ik ben super blij en tevreden met het pad dat ik bewandel en dat me uiteindelijk heeft geleid tot het wereldkampioenschap. Het grootste verschil is dat er toen regelmatig events werden gehouden, ik vocht op dat moment vier of vijf keer per jaar. Dat is nu even anders, maar ik wil dit jaar veel meer activiteit in de ring. Dat ben ik ook schuldig aan mijn fans, aan de supporters van GLORY en van mij.
Een vechter die al langer in de top meedraait is je voormalig tegenstander Josh Jauncey. Wat vind je van hem?
Ik zie dit als een sport en als mijn werk, ik hoef niks van hem te vinden. Ik heb geen relatie of wat dan ook met hem. Als we weer tegen elkaar komen moet hij zorgen dat hij er staat en dan zal hij het weer krijgen, zo zie ik het. Het is een jongen met een hele grote mond, maar hij maakt weinig waar. Ik vind persoonlijk dat hij best wel een grootheidswaanzin heeft. Waarom? Omdat hij best wel een grote mond heeft, maar weinig laat zien tegen de jongens waartegen hij het echt moet laten zien. Ik zou heel graag mijzelf tegen Josh Jauncy nog een keer willen zien, voor de belt. Zodat het voor eens en altijd klaar is. Dat hij zijn even grote mond dichthoudt.
Een vechter met een grote aanhang, maar die al even niet meer heeft gevochten is Mohammed Jaraya. Zie je in de toekomst nog een gevecht met hem voor je?
Ik heb lang met Mo getraind in Utrecht, ik ken hem best goed. Nu mijn gewichtsklasse. Ik vind dat hij eerst tegen andere jongens zal moeten vechten voordat hij voor de wereldtitel mag vechten, zo simpel is het gewoon. Ik heb ook keihard moeten strijden voor dit en de jongens die lager staan dan de nummer één moeten ook knokken voor hun plek. Niet denken dat het even komt aanwaaien of dat ze even met één of twee partijtjes zichzelf kunnen kwalificeren voor een titelgevecht, zo werkt het niet.
Momenteel is er geen welterweight titelhouder binnen GLORY. Zie je het zitten om ook in deze gewichtsklasse voor de belt te strijden?
Deze vraag wordt mij vaak gesteld. Ik heb zelf nog nooit überhaupt de 77 kilo aangetikt. Als mijn lichaam het toelaat en ik zou er echt mijn training- en voedingsschema op aanpassen, wie weet. Ik sta open voor alles en zoals jullie weten vecht ik tegen iedereen. Als dat zo moet zijn zal ik me daarop voorbereiden, wie weet doe ik wel even een gooi ernaar.
In welk land zou jij nog graag willen vechten?
Ik heb een paar landen. Ik zou graag een keer in Marokko willen vechten, want ik denk dat de grootste fanbase van het kickboksen toch wel Marokkanen zijn. Die supporten ons vanuit waar dan ook: Spanje, Italië, Frankrijk, België, Marokko en noem maar op. Het is ook mijn thuisland. En ik zou graag in Las Vegas willen vechten, MGM Grand of zoiets. Ik weet dat GLORY dat in de toekomst voor elkaar kan krijgen. Azië lijkt me ook wel leuk. Japan, waar eigenlijk de gouden K-1 tijd vroeger was. Ik heb al eens in China gevochten en daar waren de fans niet normaal, echt super en ik denk dat het in Japan nog honderd keer zo erg is. Daar zou ik zeker nog wel een keer willen vechten. Als GLORY daar een terugkeer kan maken zou dat geweldig zijn.
Je hebt in het verleden ook muziek gemaakt. Is dit nog steeds een hobby van je?
Ja, muziek maken is nog steeds een hobby van mij! Ik doe dat eens in de zoveel tijd. Als ik er tijd voor heb ga ik naar de studio en dan lucht ik mijn hart. Het is hartstikke leuk om te doen en ik heb ook een paar liedjes met wat upcoming artiesten. Het is meer een uitlaatklep voor mij. Wie weet komt er snel wat aan, als het zover is zullen jullie dat allemaal wel zien. Het is gewoon een hobby voor mij, maar als de jongens waarmee ik de tracks heb het echt hard vinden kunnen we misschien wel iets loslaten.